Author :
Abstract
Bu araştırmanın amacı, suça sürüklenmiş ergenlerin, affetme eğilimleri ile ilişkili olduğu düşünülen faktörlerle ilişkisini belirlemektir. Araştırmada nicel yöntem kullanılmıştır. Araştırmaya suça sürüklenmiş 124 gönüllü ergen katılmıştır. Bilgi toplama amacıyla “Affetme Eğilimi” ölçeği uygulanmıştır. Bağımsız değişkenlerin affetme eğilimi ile ilişkisi belirlenmeye çalışılmıştır. Araştırma sonucunda; eğitim düzeyinin, ergenlerin affedicilik eğilimi üzerinde anlamlı bir farklılık oluşturmadığı, ceza infaz kurumunda yakın arkadaşları olmayanların daha çok affedicilik eğilimine sahip olduğu tespit edilmiştir. Ceza infaz kurumunda yakın arkadaşlarından birinin olanların, olmadığını söyleyenlere göre affetme eğilimi olarak daha pasif bir tavır olarak da adlandırılabilecek “uzaklaşma-kaçma” eğiliminde oldukları bulunmuştur. İlk defa ceza infaz kurumlarında bulunanların, birden fazla kez bulunanlara göre daha çok affetme eğiliminde oldukları tespit edilmiştir. Bağımlılık yapan zararlı bir madde kullanmış olmanın ve ceza infaz kurumunda bulunma süresinin affetme eğilimi üzerinde anlamlı bir farklılık oluşturmadığı görülmüştür. Sonuçlar benzer çalışmalarla karşılaştırılmış ve literatür ışığında tartışılmıştır.
Keywords
Abstract
The purpose of this study is to determine the relationship between adolescents who have become involved in crime and factors that are thought to be related to a disposition towards forgiveness. This study adopts a quantitative methodology, applying a “Tendency to Forgive” scale on a 124-person group of adolescent voluntary participants in an effort to identify the relationship between independent variables and a disposition towards forgiveness. The study finds that an adolescent’s level of education is not related to a higher tendency to forgive, but that those adolescents who do not have a close friend in a juvenile detention facility do have a higher disposition towards forgiveness. In comparison with this latter group, those adolescents who do have a close friend in a juvenile detention facility are more inclined towards “avoidance” tendencies, which might be termed a more passive attitude than a disposition towards forgiveness. This study finds that adolescents who are in juvenile detention facilities for the first time have a greater tendency to forgive than those who have been in such facilities on multiple occasions, and that neither the use of addictive, harmful drugs or the length of time spent in a juvenile detention facility have a meaningful impact on one’s disposition towards forgiveness. This study compares its findings with those of related to studies in the field and discusses them in the context of the broader academic literature on the subject.
Keywords
- Acar, H. (2012). Türkiye Cumhuriyeti Kalkınma Bakanlığı, X. Beş Yıllık Kalkınma Planı Çocuk Özel İhtisas Komisyonu Ön Raporu, http://www.onuncuplan.gov.tr/ Erişim Tarihi: 18.08.2014.
- Adler, A. (2012). Yaşamın Anlam ve Amacı, İstanbul: Say Yayınları.
- Ayten, A. (2009). Affedicilik Ve Din: Affetme Eğilimi ve Dindarlıkla İlişkisi Üzerine Ampirik Bir Araştırma, MÜİF Dergisi, 37(2): 111-128.
- Ayten, A. (2014). Erdeme Dönüş, İz Yayınclılık, İstanbul.
- Basut, E., Erden, G. (2005). Suça Yönelen ve Yönelmeyen Ergenlerin Stres Belirtileri Ve Stresle Başa Çıkma Örüntüleri Yönünden İncelenmesi, Çocuk Ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi, 12, 48-55.
- Bowlby, J. (1999). Çocukları Anlamak. (çev. Ahmet Yazıcı) 2. Baskı, Gendaş Yayınları, İstanbul.
- Bugay, A. ve Demir, A. (2011) “Hataya İlişkin Özelliklerin Başkalarını Affetmeyi Yordaması”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi 2011, 4 (35): 8-17.
- Çapcıoğlu, F. (2015). “Affedicilik Değeri Üzerine”, Toplum Bilimleri Dergisi, 9 (18): 115-138.
- Çardak, M. (2012). Affedicilik Yönelimli Psiko-Eğitim Programının Affetme Eğilimi, Belirsizliğe Tahammülsüzlük, Psikolojik İyi Oluş, Sürekli Kaygı ve Öfke Üzerindeki Etkisinin İncelenmesi, Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı Yayınlanmamış Doktora Tezi.
- Çırak, S, (1996). Elazığ Çocuk Eğitim Evinde Suç İşleme Nedenlerinin Araştırılması. Gazi Üni- versitesi Meslek Eğitim Fakültesi Çocuk Gelişimi ve Okul Öncesi Eğitimi Anabilim Dalı. Ankara.
- Eaton, J., Struthers, C. W. (2006). “The Reduction of Psychological Aggression Across Varied Interpersonal Contexts Through Repentance and Forgiveness”, Aggressive Behavior, 32, ss. 195-206.
- Enright, Robert ve Coyle, Catherine (1998). "Researching the Process Model of Forgiveness Within Psychological Interventions", Dimensions of Forgiveness: Psychological Research Theological Perspectives (ed. E. Worthington), London, s. 142.
- Exline, J J., Worthington, E., Hill, P., Ve Mccullough, M.E. (2003) Forgiveness and Justice: A Research Agenda for Social and Personality Psychology, Personality and Social Psychology Review, Vol. 7, No.4, ss. 337-348.
- Eysenck, Hans J. (1979). Crime and Personality, London: Routledge and Kegan Paul.
- Gördeles, B. N., Çam, O. (2009). Suça Yatkın Ergenlerde Olumlu Kişilerarası İlişkiler Geliştirme Programının Etkinliğinin İncelenmesi, Anadolu Psikiyatri Dergisi, 10, 226-232.
- Gündüz, Ö. (2014). Üniversite Öğrencilerinde Affetmeyi Yordayan Değişkenlerin Belirlenmesi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitimde Psikolojik Hizmetler Anabilim Dalı Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık Bilim Dalı Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Kamer, V. K. (2013). “Çocukların suça sürüklenmesine neden olan faktörler ile ilgili sosyolojik teoriler”, TAAD, Yıl:4, Sayı:12 (Ocak)
- Kara, E. (2009). Din ve Psikolojik Açıdan Bağışlayıcılığın Terapötik Değeri, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2 (8),221-229.
- Köseoğlu, M., (2011). Çocuk Suçluluğunda Arkadaş Çevresinin Rolü, Yüksek Lisans Tezi, Hacet- tepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
- McCullough, Michael ve Witvlient, Charlotte, (2005). "The Psychology of Forgiveness", Handbook of Positive Psychology (ed. C.R. Snyder), London: Oxford University Press.
- Ögel, K., Karadayı, G., Şenyuva, G., Özdemir, T. E. (2011). Yasayla İhtilafa Düşen Ergenlerin Risk ve İhtiyaçlarının Değerlendirilmesi: Araştırma Ve Değerlendirme Formunun (ARDEF) Geliştirilmesi Ve Standardizasyonu, Anadolu Psikiyatri Dergisi, 12, 143-150.
- Özdoğan, Ö. (2007).” Suçluluk Psikolojisi ve Tövbe”, Din Bilimleri 1, Ankara: Ankuzem Yayınları.
- Toprak, U. (2011). Çocuk Suçluluğunun Karakteristik ve Yapısal Özellikleri, TBB Dergisi, 95,313- 330http://tbbdergisi. barobirlik. org.tr/m2011-95-727, Erişim Tarihi: 18.08.2014.
- Tuzgöl- Dost, M. (2004). Üniversite Öğrencilerinin Öznel İyi Oluş Düzeyleri. Doktora tezi, Hacet-
- Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Toplumsallaşma, Bizim Büro Yayınları, Anka- ra.
- Yapıcı, A. (1997). İslam’da Tövbe ve Dini Yaşayıştaki Rolü, İstanbul: Beyan Yayınları.
- Yavuzer, H, (2001). Suç ve çocuk, Remzi Kitapevi, 10. Basım, İstanbul.
- Yıldız, Ö (2009). “Toplumsal Değişme Sürecinde “Çocuk Suçluluğunda” Yeni Boyutlar,” VI. Ulusal Sosyoloji Kongresi, “Toplumsal Dönüşümler ve Sosyolojik Yaklaşımlar”, Adnan Menderes Üniversitesi Aydın. http://www.Sosyolojidernegi.Org.Tr/Kutuphane/İcerik/ Yildiz_Ozkan.Pdf (Erişim Tarihi 18. 08. 2014), s. 1105-1112.
- Yörükoğlu, A. (1997) Çocuk ve Ruh Sağlığı, Özgür Yayıncılık: İstanbul.
